Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Een onverklaarbare drang naar andere vrouwen

van een vrouw die door een Nijlpaard aangevallen werd en daarna door
haar eigen man



Ruim 13 jaar geleden leerde ik hem kennen. Ironisch, 13 jaar, zal het getal 13 dan toch echt ongeluk betekenen?
Op 17 maart 1991 om precies te zijn, zat hij daar in de gezamenlijke woonkamer van de personeelsflat van het verpleegtehuis waar ik werkte. Hij kwam stage lopen voor zijn opleiding in de milieukunde. Weer zo'n sukkel in de flat, dacht ik nog. Want er waren al genoeg sukkels waar we als meiden behoorlijk de balen van hadden. Al snel bleek hij geen sukkel te zijn, maar in mijn ogen een wereldgozer. Een vent die alles had. Knap, charmant, humor en vooral heel lief en zorgzaam. Een sterke vriendschap begon zich te ontwikkelen. We praatten over alles en al snel bleek dat we heel veel dezelfde interesses hadden en -heel belangrijk- we konden samen
ontzettend lachen. Ik voelde me intens goed bij hem en hij ook bij mij.
Toch ging onze vriendschap niet over rozen want ik werd verliefd. Op hem.

Maar ik was niet de enige. Mijn beste vriendin die naast mij woonde in de personeelsflat was ook verliefd op hem geworden. Dit deed behoorlijk veel pijn, zeker toen zij ook nog eens wat met hem kreeg. Ik trok me onherroepelijk terug en liet hen hun gang gaan. Dit was geen makkelijke tijd, maar tussen mijn vriendin en hem werd het uiteindelijk niets, omdat mijn vriendin het niet kon aanzien dat ik zo’n verdriet had. De vriendschap die wij met z’n drieën hadden was stuk, maar de vriendschap met mijn vriendin kon een stootje hebben . Zo zijn we nog steeds beste vriendinnen.
Na zo’n 5 maanden nadat ik hem had leren kennen ontmoette ik hem weer. Ik was nog steeds verliefd en hij bleek ook verliefd op mij te zijn geworden. Ondanks alles wat er was gebeurd kon ik mijn geluk niet op. Dit had dit nog niet meegemaakt!
We kregen verkering. Ik was zó verliefd. Ik adoreerde hem en hij mij ook. Mijn familie was er minder blij mee. Hij was katholiek en ik was christelijk gereformeerd opgevoed. Twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen. Ondanks de protesten van mijn familie besloten we na 4 jaar te gaan samenwonen. Dit kwam ook, omdat mijn vriendin waar ik intussen mee was gaan wonen in een heus eigen flatje, ging samenwonen met haar vriend en ik niet alleen in die flat kon blijven, gezien de kosten.

Ik verhuisde van Utrecht naar Zaandam, omdat hij daar vandaan kwam en daar in de buurt inmiddels werk had gevonden, na zijn studie te hebben afgerond.
Ik kon als ziekenverzorgende overal makkelijk werk vinden. Het was heerlijk om samen te wonen. We hadden het gezellig samen en met onze vrienden, uitgaan en leuke dingen doen. Mijn familie kwam vanaf het moment dat ik in Zaandam woonde niet meer over de vloer. Ze namen het me kwalijk dat ik voor mezelf koos en geen rekening hield met het geloof en hoe ik was opgevoed. Dit bracht een schaduw over mijn relatie en mijn geluk, maar ik hield zoveel van hem dat ik geen keuze had dan voor mezelf en voor mijn relatie te kiezen. Ik werd er hard in en voelde zelfs na een tijdje het verdriet niet meer.
Ik was tenslotte een volwassen vrouw die het recht had om gelukkig te zijn. En dat ging me goed af. In 1999 was het dan zover. Op een oudejaarsfeest in Rotterdam om 24.00 uur werd ik ten huwelijk gevraagd. De band speelde direct na het aftellen tot 0.00 uur het nummer 1999 van Prince. Het was het perfecte moment omdat oud en nieuw altijd voor mij iets bijzonders is geweest. Het gevoel van weer nieuwe kansen krijgen in het nieuwe jaar en terugblikken op wat is gebeurd in het oude jaar. Ik kon m'n geluk niet op en vond zijn timing geweldig, hoewel hij behoorlijk dronken was. Ik hield mezelf voor dat hij het ook allemaal spannend vond en daarom zoveel had gedronken.
In ieder geval wist hij de volgende morgen nog wel dat hij mij een aanzoek had gedaan en dat was voor mij het belangrijkste. Ik wilde altijd graag trouwen. Als klein meisje droomde ik er van om één dag prinses te mogen zijn en dat zou mijn huwelijksdag worden. Waarom ik wilde trouwen was niet om hem aan mij te binden, maar puur de romantische gedachte om samen de liefde voor elkaar te betuigen. In bijzijn van alle familie en vrienden en voor één dag op handen te worden gedragen.
Hij had hier moeite mee, voor hem hoefde dat huwelijk niet, maar hij wist hoe belangrijk het voor me was; niet alleen voor mezelf, maar ook voor m'n familie. Als we getrouwd zouden zijn zou alles qua mijn familie anders worden.
Dat werd het ook.

De trouwdag was precies zoals we wilden. Op het weer na, maar dat kon ons niet deren. Het was echt een sprookjesdag en we voelden ons geweldig. 's Avonds een groot feest met de dezelfde band die in Rotterdam op het oud- en nieuwfeest speelde. 1999 van Prince werd dan ook ons openingsnummer op het feest.
De mooiste dag van mijn leven.
Daarna gingen we op huwelijksreis. Hij had een fantastische huwelijksreis voor ons geregeld. Een complete verrassing voor mij! Hij wist het allemaal geheim te houden voor mij. Eerst naar India, Rajastan, een sprookje. Daarna Thailand. M'n leven was al een sprookje, niet alleen m'n trouwdag,maar alles er omheen ook. Ik was zo intens gelukkig. Dat hij deze huwelijksreis voor mij/ons had geregeld toonde zijn liefde voor mij. We kregen de smaak van reizen te pakken en besloten dit meer te gaan doen.

De enige verre reis die we hadden gemaakt voor ons trouwen was naar Indonesië. Maar sinds 1999 was het ieder jaar raak. We wilden ver weg en het liefst de maximale tijd die we van onze werkgevers vrij kregen. Maar we vonden het niet genoeg. We dachten erover om een half jaar op wereldreis te gaan. Ik was al een aantal keren van baan veranderd, dus ik kon dit keer wel ontslag nemen. Een nieuwe baan was tenslotte snel gevonden. Hoe veel mooier kon het leven nog worden?
Begin 2001 kwam hij met het bericht dat hij het allemaal niet meer wist.
Hij wist niet meer of hij nog verder met me wilde. Hij werd teveel door andere vrouwen in verleiding gebracht en zo was hij dus vreemd gegaan...

M'n wereld stortte in. Hoe kon dit nou gebeuren? Het was afschuwelijk, alsof de rond onder m'n voeten werd weggeveegd. Complete paniek, hoe kon ik leven zonder hem? Wat dan met al onze plannen, onze wereldreis? We waren amper anderhalf jaar getrouwd. Ik stortte in. Hij besloot een weekje weg te gaan om ons rust te gunnen. Maar na 4 dagen belde hij me al op dat hij me miste.
Toen wist ik het. Alles zou goed komen. We pasten bij elkaar, we waren voor elkaar geschapen. Hij zou toch niet zonder me kunnen. We besloten in relatietherapie te gaan. We waren immers tot de conclusie gekomen dat onze relatie niet zo goed was als ik dacht. En daar schrok ik behoorlijk van.
We communiceerden te weinig over onze gevoelens.
Daarbij was de seks niet meer wat het geweest was. We waren allebei en ster in het wegstoppen daarvan en vooral maar leuke dingen doen om zo niet na te denken over de wat minder leuk is in het leven.
Voor mijn gevoel hielp de therapie. We spraken ons uit en probeerden op een rijtje te krijgen wat er dan precies mis was met onze relatie en waarom hij in een keer het paniekerige gevoel had bij mij weg te willen.
Hij liet me geloven dat hij baat had bij deze therapie en ik wilde niets liever geloven. Ik wilde met hem mijn leven delen en met hem oud worden en er alles aan doen om dit te bewerkstelligen. Inmiddels gingen we toch door met het plannen van onze wereldreis en alles ging gewoon weer zoals het eerder ging. Alleen nu met relatietherapie.

Zo besloten we eind 2001 te vertrekken naar Zuid Amerika, vandaar naar Azië te gaan en te eindigen met een reis van Zuid-Afrika naar Kenya. Het was allemaal helemaal het einde. Vanaf het moment dat ons vliegtuig in Peru landde voelden we ons thuis. We voelden ons intiem en gelukkig. We maakten zoveel mee dat we niet uitgepraat raakten over onze belevenissen en hoe gelukkig we ons konden prijzen dat we in staat waren dit te doen. Hoe had hij ooit kunnen twijfelen aan onze relatie? Hij was enorm trots op me, hoe ik soms de minder makkelijke omstandigheden die het reizen met zich meebrengt wist te trotseren.
Ik was meer dan gelukkig en trots op het feit dat hij trots op mij was.
We ontdekten dat we qua reizen enorm bij elkaar pasten. We vulden elkaar aan en voelden ons enorm vertrouwd met alles wat we samen deden.

Na 4 1/2 maand, toen we inmiddels van Zuid-Afrika door Namibië in Botswana terecht waren gekomen gebeurde iets wat ons droomwereldje van dat moment in elkaar deed storten. We werden aangevallen door een Nijlpaard in de Okavango Delta.

We zaten in een mokoro (soort kano) en onze gids duwde ns met een stok voort over het water. En daar was het beest in een keer. Met een harde klap werden we uit onze mokoro geslingerd. Een traumatische ervaring. Ik
kon me niet herinneren ooit zo in paniek te zijn geweest. Door deze paniek weet ik me niet meer goed te herinneren wat er precies is gebeurd. Ik werd uit het water gehaald door mijn partner omdat ik geen idee had wat ik moest doen en dat terwijl hij zwaar gewond aan zijn arm was. De gids stond al enige tijd als verlamd aan de kant van het water en was niet in staat maar ook iets te ondernemen. Door in mijn paniek blijkbaar enorm geschreeuwd te hebben kwam er al snel hulp. De gids en ik waren met de schrik vrij gekomen maar mijn partners arm lag flink aan diggelen.

Het Nijlpaard had hem in zijn linker elleboog gebeten. Het gat van de tandafdruk was duidelijk te zien. Al met al heeft het 2 uur geduurd voordat we uit de Okavango Delta gevlogen konden worden naar de hoofdstad Maun. Na 5 uur kon hij eindelijk naar Johannesburg gevlogen worden.

Ik vloog later naar Johannesburg. Een aantal dagen hebben we in onzekerheid geleefd over het kunnen behouden van zijn arm. Zijn elleboog was verbrijzeld en zijn onderarm op 11 plaatsen gebroken. Na een aantal weken ziekenhuis in Johannesburg mocht hij uiteindelijk toch met mij naar huis en kwam er nog een herstelperiode van 8 maanden. Het is nooit meer goed gekomen met zijn arm. ondanks vele operaties. Door deze gebeurtenis werden wij enorm dicht bij elkaar gebracht. We hadden samen iets meegemaakt wat nooit iemand zou kunnen begrijpen. Ook hij zag onder ogen wat wij samen hadden heel bijzonder was en dat wij nu de hele wereld aan konden. Niets en niemand zou meer tussen ons kunnen staan.

Het was fijn dat we samen konden praten en samen konden huilen. Ook was het fijn dat hij me nodig had, voor het eerst in onze geschiedenis. Ik zorgde maar wat graag voor hem. Gek genoeg is dit jaar ondanks het ernstige ongeluk het gelukkigste jaar van mijn leven geweest, omdat we zo dicht bij elkaar stonden.
Aan het einde van dat jaar zijn wij weer teruggegaan naar Afrika. De reisorganisatie, waarbij we de overlandtrip van Kaapstad naar Nairobi hadden geboekt, had ons aangeboden de trip over te doen en af te maken waar we aan begonnen waren. Tegen zo’n kans zeg je geen nee. Dat betekende ook een terugkeer naar de plaats van het ongeluk. Een emotionele gebeurtenis waarin we met flashbacks werden overspoeld. Voor beiden was het een soort van sluiten van een boek en door er weer over te praten op de plaats des onheils kreeg het traumatische gebeuren een plaatsje.

Toch kwam ik erachter dat hij dit anders verwerkte dan ik. Ik bleef er toch wel last van houden, vooral op campsites waarvan bekend was dat er 's nachts Nijlpaarden het kamp op konden komen. Hij liet mij dan alleen naar mijn tent gaan om zelf door te kunnen feesten. Hij leek helemaal los te gaan. Hij zei zelf ook dat hij de "verloren"acht maanden in wilde halen. Ik had hier geen behoefte aan. Ik had geleerd wat echt belangrijk was door het ongeluk en dacht dat hij dat ook zo ervaarde. Ik had gehoopt dat het hem volwassen had gemaakt. Maar hij werd weer het oude feestbeest. Dat heel veel alcohol op kon, naar hij dacht.
Ondanks dat was een fantastische reis en ik had een goed gevoel over de terugkeer naar de Okavango Delta. Na paar maanden weer thuis begon mij een onbehagelijk gevoel te bekruipen. Hij was veel weg en ging veel stappen, met zijn gescheiden vriend. Nog steeds onder het motto de "verloren" maanden in te halen.
Ik liet hem zijn gang maar gaan. Zijn vriend had het tenslotte ook nodig.
Na een tijdje begon hij me steeds vaker te negeren. Het leek alsof hij me ontweek. Nadat ik zijn gechagrijn zat was, vroeg ik of hij dan eindelijk maar eens wilde zeggen wat er aan de hand was. Het was weer zover. Hij wilde niet meer met mij verder. Wederom was daar de verleiding van andere vrouwen en een reeks opbiechtingen volgde.

Hij was meerdere malen vreemd gegaan. Zelfs 2 weken voordat we op de grote wereldreis gingen, toen we notabene nog in therapie waren. Het duizelde me. Wát? Na alles wat we samen hadden meegemaakt? Weer werd de grond onder mijn voeten weggemaaid. Weer stortte mijn wereld in. Heftiger nog dan die twee jaar ervoor. Ik was niet eens boos, verdriet en machteloosheid overheerste alles. Ik begreep er helemaal niets van. Was het niet dat we er beiden over eens waren dat het ongeluk met het Nijlpaard niet voor niets was gebeurd?
Om in te zien wat wij samen hadden en dat we samen sterk waren? Hij bleef wel bij me. Nog enigszins in twijfel of hij er wel goed aan zou doen om bij me weg te gaan. Dat gaf me hoop en gooide alles in de strijd.

Weer gingen we in therapie, dit keer individueel omdat hij er voor zichzelf eerst achter wilde komen wat hij nou precies wilde. Uiteindelijk wist ik hem er van te overtuigen dat het beter was om samen te gaan, zodat zijn psycholoog ook mijn kant van het verhaal te horen zou krijgen. Het werkte. Hij kreeg er goed van langs van die psycholoog. Dat zijn gedrag niet te tolereren was in een relatie, dat hij een commitment met mij was aangegaan en dat hij daar als een volwassen vent zich naar moest gedragen. Weer leek hij in te zien dat het allemaal nonsens was waar hij mee bezig was Dat waar het echt om draaide was, dat wij samen waren.
Hij stopte met uitgaan.
Hij wilde dan toch ook nog wel alles in de strijd gooien om ons huwelijk te redden. We beleefde weer gelukzalige momenten. We gingen weer naar concerten en festivals zoals we zo vaak deden en we planden zelfs weer een reis. Weer Zuid-Afrika, dit keer alleen Zuid-Afrika. Het plannen van deze reis deed ons ook weer goed. Het besef dat we elkaar perfect aanvulden.
Toch vroeg ik me af: hoe vaak moet ik mezelf bewijzen, hoe vaak moet hij beseffen dat we zo goed bij elkaar passen en dat het wel lijkt alsof we voor elkaar gemaakt zijn?

Therapie ging gewoon door. Dus dat soort vragen kwamen ook wel aan de orde. Steeds was het weer dat hij ook niet wist wat hem bezielde. Hij hield van me, maar hij had een onverklaarbare drang naar ander vrouwen had - een drang waartegen hij wilde knokken. Natuurlijk was de seks nog steeds niet wat het geweest was, maar we werkten eraan.De psycholoog wist hem er van te overtuigen dat seks na 12 jaar geen spetterend vuurwerk meer is en dat hij zich niet in de war moest laten brengen door de vrouwen met wie hij vreemd was geweest. Voor mij was seks minder belangrijk. Voor mij was belangrijk dat wat we samen allemaal deelden, dat wat wij op mentaal gebied hadden.
Wat me het meest pijn deed was niet eens dat hij met andere vrouwen was geweest, maar dat het ongeluk aan hem voorbij gegaan leek te zijn. En niet meer leek te weten wat we toen door hadden gemaakt. Ik wilde te graag bij elkaar blijven. Ik kon en wilde ook zijn slippertjes vergeven en vergeten. Ik zou simpelweg niet zonder hem kunnen overleven en ik had hem nodig. Ik hield zoveel van hem dat ik een bestaan zonder hem me niet voor zou kunnen stellen. Begin december gingen we dus weer op reis. Op naar Zuid-Afrika.

Therapiesessies stonden voor na deze reis gewoon doorgepland. Voor mijn gevoel was alles veilig. Tijdens deze reis praatten we veel over onze relatie. Nooit, nooooiit zou hij dit met iemand anders willen doen. Meerdere malen zei hij uit het niets hoe gek hoe gek hij op me was. Oud en Nieuw vierden we samen in een romantisch hutje in Swaziland. We blikten samen terug op het afgelopen jaar en hij zei spijt, zoveel spijt van zijn gedrag te hebben.
Op het oud en nieuw van mijn huwelijksaanzoek na, was dit de mooiste jaarwisseling. We hadden enorme lol tijdens deze reis. Er waren fijne, intieme momenten. We kwamen tot de conclusie dat we elkaars soulmates waren. We beleefden intens mooie momenten. De sterrenhemels die je alleen in Afrika ziet.
De zonsondergangen die je alleen in Afrika ziet. Een maansopgang die we voor het rerst in ons leven zagen en de heftige momenten van het spotten van dieren.
Die alleen in Afrika zo intens kunnen zijn.
We werden er opnieuw verliefd.
We maakten plannen voor India. Een reis die al in optie stond bij ons reisbureau voor april We hadden het over het kopen van een Jeep om daarmee Afrika rond te toeren. We zaten weer boordevol plannen en we wisten elkaar daar gek mee te maken. Het was fantastisch. Alle ellende leek vergeten. Wederom dacht ik dat ik niet gelukkiger zou kunnen worden. We wisten, aan de andere kant, dat we er nog lang niet waren, dat we therapie zouden moeten voortzetten, maar we zouden er komen. Hij zou zijn wilde haren wel kwijt raken en volwassen worden.

Toen we thuis kwamen was iedereen wel benieuwd hoe het met ons was, want
vrienden wisten inmiddels wel van onze problemen. We konden ze vertellen dat we het zo fijn hadden gehad, zulke mooie momenten samen beleefd hadden en met elkaar gelachen hadden.
Kort na onze terugkeer uit Zuid-Afrika bekroop mij weer het nare gevoel.
Hij was weer afstandelijk. Zoals ik altijd deed zocht ik naar excuses voor zijn gedrag. Gek genoeg waren die er ook altijd. Was het niet zijn werk, dan was het wel zijn studie, of het vele sporten waar hij wel eens moe van zou kunnen zijn. Daarmee praatte ik mijn nare gevoel goed mee. Het was toch zo goed geweest tijdens onze laatste reis? Ik moest me maar geen muizenissen in mijn hoofd halen. Maar hoe goed ik mezelf ook kon vertellen dat ik toch zeker wist dat alles goed was geweest tijdens de reis, durfde ik nergens naar te vragen. Bang om voor de zoveelste keer een klap te krijgen.

Ik besloot m’n best te blijven doen om alles zo goed mogelijk te houden en therapie stond tenslotte gepland. Dan zou ik m’n nare gevoel wel delen.
Ik wilde niet zo kort na onze reis alles verpesten, door moeilijk te gaan doen. Totdat hij weer een keer ging stappen en mij beloofde niet later dan 3 uur thuis te komen. Toen ik om 10 voor half 5 in de ochtend wakker werd en hij er nog niet was lag ik me zo woest te maken dat ik niet meer kon slapen.
Om half 6 heb ik hem uiteindelijk gebeld. Hij was straalbezopen en stond voor onze flat, geen flauwe notie hebbende van het feit dat het al zo laat was. Na een enorme ruzie kwam het eruit. Hij was verliefd. De adem stokte in mijn keel. Er gonsde een zinnetje door mijn hoofd wat niet wilde ophouden: Ik wist het, ik wist het, ik wist het…
Toch kon ik heel kalm brengen, dat hij zijn roes maar uit moest gaan slapen en dat we zodra hij wakker zou zijn eens goed zouden gaan bekijken hoe we het beste uit elkaar konden gaan. Het was de druppel. Ik pikte het niet meer. Jaren liep ik op mijn tenen om het allemaal zo goed mogelijk te maken voor ons, zoveel therapie. We waren nog niet koud 3 weken terug uit Zuid-Afrika en dan dit! Het verbaasde me hoe kalm ik bleef. Toen hij een paar uur later uit bed kwam wist hij zich geen raad. Na 3 kwartier nauwelijks te hebben gesproken heb ik hem gevraagd zijn spullen te pakken. Hij was zo vertrokken, zonder nog een woord tegen me te zeggen.

Twee dagen lang heb ik niet geweten waar hij was. Tot ik van een vriend hoorde dat hij bij een andere vriend zat. Ik belde hem wanhopig op. Ik vroeg hem uit respect voor mij haar op afstand te houden. Dat zou hij doen. Maar dezelfde avond zat hij met haar in een of ander restaurant. Ze integreerde al snel in het uitgaansleven van Zaandam. Ze ontmoette onze vrienden. Mensen spraken me aan dat ze hem hadden gezien met haar.
Is ze blond? vroegen ze aan mij. Alsof ik dat wist! Ik wist helemaal niets van haar en wilde ook niets van haar weten. Dat het een slettebak was van bijna 10 jaar jonger, dat was het enige wat ik wist. We hebben elkaar in de eerste maand dat hij bij me weg was af en toe nog wel gesproken.
Ik wilde begrijpen. Ik wilde praten, ik wilde weten waarom hij mij altijd op een voetstuk plaatste, waarom hij altijd met zoveel lof over mij sprak, waarom hij zo trots op me was. Omdat ik een fantastische vrouw ben zei hij dan, alleen hij hield niet genoeg van me.
Toch had ik zijn steun en troost nodig, maar al snel sloeg mijn intense verdriet over in woede. Ik ging op het randje van haat zitten. Ik kon niet begrijpen hoe respectloos hij handelde.
Hij koos voor het eerst in zijn leven voor zichzelf zei hij tegen me. Dat hij me daarmee vernederde drong niet tot hem door. Dat hij me vernederde door zich vol in een nieuwe relatie te storten terwijl we nog getrouwd waren, terwijl we nog niet koud terug waren uit Zuid Afrika leek hem niet te deren. Hij was een egoïst geworden.

Uiteindelijk kwam ik op het punt dat het me meer kwaad dan goed deed als ik contact met hem hield. Ik wilde hem niet meer zien, niets meer met hem te maken hebben. Hij had me zo verraden, zo vernederd, hij had geen greintje respect getoond door mij zonder pardon in te ruilen. Ik voelde me aan de kant gezet als een zak oud vuil. Ik werd misselijk als ik naar hem keek. Ik kon hem niet langer om mij heen verdragen.
En toch miste ik hem.
Maanden lang heb ik gehoopt dat hij tot inkeer zou komen, Maanden lang was ik er van overtuigd dat hij me zou gaan missen, want dat wat wij samen hadden was iets ongrijpbaars, iets moois. Iets waar niemand aan kon tippen.
Een vriendschap zo hecht, door alles wat we hadden meegemaakt. Wij! We maakten elkaars zinnen af, we lazen elkaars gedachten. Hoe konden we uiteindelijk zo eindigen? Hoe kon hij me dit aandoen?
Ik had al het mogelijke geprobeerd. Praten, huilen, hem negeren, hem verrot schelden, toenadering zoeken. Niets hielp. Er is een knop bij hem omgegaan. Hij is iemand geworden die ik niet meer ken. Hij heeft zijn verleden afgesloten en is zonder pardon doorgegaan met een nieuw leven.
Zonder zich nog maar een seconde zich te bekommeren om mij.
Is dit dan hoe het werkt?

Hoe kon hij mijn beste vriend zijn?
Hoe kan een beste vriend zijn beste vriendin zo van de een op de andere dag intens vernederen en geen respect meer voor haar tonen. Maar erger nog, mijn beste vriend was in staat het slechtste in me naar boven te halen: haat.
Lange tijd heb ik niet meer willen leven.
Wat had mijn leven nog voor zin?
Maar vanwege m’n opvoeding was ik te laf om zelfmoord te plegen. Ik zou in de hel belanden en daar was ik nog banger voor dan een leven zonder hem. Het zijn mijn vrienden en familie die me hebben geholpen. En waarschijnlijk de antidepressiva die ik nu aan het afbouwen ben. Zonder hun steun had ik het niet gered, daar ben ik zeker van. Ik ben hen daar dankbaar voor. Ook ben ik dankbaar voor m’n familie waarvan ik bang was dat zij met de vinger zouden gaan wijzen: zie je wel, hier hebben we je voor willen behoeden. Maar niets daarvan. De eenzaamheid neemt het niet weg.
Maanden verscheurd door pijn, verdriet, eenzaamheid en wanhoop.
Ik begon inmiddels wel betere momenten te krijgen.
Ik kon weer lachen, leuke dingen doen en op m’n werk ging het weer prima.
Maar de door de maanden heen ontwikkelde zware steen in m’n maag bleef.

Het gevoel intens ongelukkig te zijn bleef.
Totdat ik hoorde dat hij op vakantie was met zijn vriendin. Ik ontplofte. We hebben een flinke schuld, nog van ons huwelijk, de huwelijksreis, een auto en de wereldreis, waaronder ook nog eens een aantal creditcards. Daardoor is onze scheiding een heisa geweest. Hij had me beloofd de schuld op zich te nemen, hij wilde mij niet meer laten lijden dan nodig was. Totdat puntje bij paaltje kwam en hij daar onderuit begon te krabbelen.
Hij trok het financieel niet. Er waren plotseling onvoorziene kosten gekomen. Hij kon onmogelijk de schuld helemaal op zich nemen. Ik hou maar weinig over per maand, net genoeg om af en toe iets leuks te kunnen doen, maar sparen zit er niet in. Mijn droom, waarvan ik dacht dat het onze droom was, om voor langere tijd ergens in Afrika te gaan werken en leven zit er voor mij niet meer in. Mijn grootste wens is door mijn beste vriend in de grond gestampt en hij gaat gewoon met zijn bimbo. Naar Frankrijk, de Cote d’Azur notabene, het duurste gebied van Frankrijk!
Ik was er stuk van,. Maar eindelijk kwam ik tot het gezonde besef dat er geen enkele hoop meer was. Hij leefde zijn nieuwe leven, zonder er nog bij stil te staan hoe het met mij zou gaan.Vanaf dat moment dacht ik dat de knop eindelijk bij mij ook om was gegaan. Ik ging met vriendinnen naar een festival en merkte dat ik hem helemaal niet nodig had om plezier te hebben tijdens zo’n festival. Het bleek een bevrijdend besef. Ik besloot me anders op te gaan stellen. Harder, kouder, te gaan werken aan zelfbescherming. Het leek even te werken. Feesten, eindelijk ging ik eens feesten, iets wat hij vanaf het begin had gedaan.

Mijn tijd was gekomen om te feesten en zo ontmoette ik iemand. Een hartstochtelijke relatie. Ik ging me aan zijn gezelschap hechten, hij zorgde voor perfecte afleiding. Hij liet met lachen tot ik niet meer kon.
Maar ik gebruikte hem om te ontsnappen aan de realiteit. Het was een vlucht en ik had verliefd op hem kunnen gaan worden en dat was wat me enorm benauwde.
Ik zou weer gekwetst kunnen gaan worden, dus leek het me verstandiger om dat voor te zijn en maakte daarom een einde aan deze korte relatie. Nu, acht maanden verder en een nieuwe ervaring met een vriendje rijker, besef ik dat ik er nog lang niet ben.
Morgen zouden we vijf jaar getrouwd zijn. Het intense verdriet waarvan ik dacht dat ik dat nou wel gehad zou hebben is er weer.

De vraag “waarom?” is niet meer uit mijn hoofd te slaan. Ik weet dat dit een terugslag is en ik houd me vast aan het idee dat ik in een dieper dal heb gezeten. Maar of het me ooit nog los laat?
Als ik terug kijk besef ik dat ik altijd teveel voor mezelf heb gedacht.
Ík was gelukkig, dus moest hij dat dan toch ook zijn?
Iets heb ik geleerd. Leef stapje voor stapje! Het heeft geen zin om te plannen. Voor je het weet wordt alles waar je zoveel voor hebt gedaan, zoveel jaren aan hebt gewerkt, denkende zoveel te hebben opgebouwd - onder je voeten weggeveegd.
Mijn liefde voor hem heeft diep gezeten. Het zal me ook nooit meer loslaten, ondanks alles wat hij me heeft aangedaan. Maar ik heb wel geleerd weer te kunnen genieten van een andere man en ik weet dat mijn tijd voor geluk wel zal komen.
Het geluk wat ik had zal ik nooit meer kennen. Maar ik zal wel op een andere manier gelukkig kunnen worden. Het is alleen nog een lange pijnlijke weg die voor me ligt en dat is soms moeilijk vol te houden. De troost die ik heb is de wetenschap dat wat wij hebben doorgemaakt, dat zij nooit aan zal kunnen tippen.
Hij en ik zijn door het ongeluk aan elkaar verbonden, of hij dat nou leuk vindt of niet.

Whichway 16